ΓΚΟΒΑΡΗ ΚΙΚΗ
Γκόβαρη Κική (Βασιλική)
Φιλόλογος, απόφοιτος του Τμήματος Κλασσικών Σπουδών της Φιλολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.
Γεννήθηκε το Σεπτέμβρη του 1977 σε ένα χωριό της Βοιωτίας, όπου επέστρεψε και ζει αμέσως μετά το πέρας των σπουδών της – μαζί με το σύζυγο και την 6,5 χρονών κόρη της πλέον.
Επί δεκαπέντε περίπου χρόνια ασχολήθηκε με την ενισχυτική - φροντιστηριακή διδασκαλία κατ’ οίκον, αποκλειστικά και κατ’ επιλογή. Αφού η ιδιαίτερη αδυναμία της στα παιδιά, και τις ιδιαιτερότητες του καθενός, ως άτομα, ήταν καθοριστική στην απόφασή της να διδάσκει «βοηθητικά», το κάθε παιδί μόνο του.
Γι αυτό τον λόγο άλλωστε δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να διοριστεί ή να διδάξει σε οργανωμένο φροντιστήριο.
Τα τελευταία 7 χρόνια όμως – από τη γέννηση του παιδιού της – ασχολείται αποκλειστικά με την ανατροφή της μοναχοκόρης της – έχοντας εγκαταλείψει την εργασία της.
Ωστόσο πολλές ώρες της νύχτας αφιερώνει στη συγγραφή. Ερασιτεχνική κυρίως, έως και τον Ιούνιο του 2018 – και μετά από παροτρύνσεις ετών, των δικών της προσώπων - οπότε και εκδίδεται από τις «ΕΚΔΟΣΕΙΣ ANIMA», το πρώτο της βιβλίο.
Μια αλληγορική νουβέλα για «παιδιά από 9 έως 109 ετών» όπως λέει η ίδια, και με βασικό θεματικό άξονα τα συναισθήματα, τη διαχείρισή τους και την ενσυναίσθηση.
«Το πιο ανώδυνο των γραπτών μου» λέει επίσης η ίδια σε συνέντευξή της στην τοπική διαδικτυακή εφημερίδα Orchomenos Press (https://orchomenos-press.blogspot.com/2018/10/orchomenos-press_8.html), μιας και η αδυναμία της είναι η ποίηση, τα πεζοποιήματα, οι αφορισμοί, όπως η ίδια με επιφύλαξη χαρακτηρίζει τα κείμενα της, μη μπορώντας να τα εντάξει σε ένα ξεκάθαρο λογοτεχνικό πλαίσιο – καλούπι.
Σ’ αυτό το πλαίσιο κινείται και το νέο βιβλίο, που ετοιμάζει, αν και ίσως περιλαμβάνει και μια έκπληξη.
Παράλληλα έχουν εγκριθεί και πρόκειται να δημοσιευθούν δύο ποιήματα –χαρακτηριστικά του ύφους της – ένα στο πρώτο τεύχος του έντυπου λογοτεχνικού περιοδικού που θα δημοσιεύεται από τον εκδοτικό της, έως και το τέλος του έτους. Κι ένα δεύτερο από τη λογοτεχνική ιστοσελίδα Litterra στο facebook.
Μικρά δείγματα της δουλειάς της κατακλύζουν καθημερινά και το προσωπικό προφίλ (Κική Γκόβαρη) της στη πλατφόρμα του facebook.
Βροχή μου
Αστραπόβροντα συνοδεύουν το κρεσέντο της βροχής.
Ή της σιωπής;
Λέξεις και στίχοι κάποτε. Αναπηδούν τρομαγμένοι.
Ίσως και λίγο ξεθωριασμένοι απ’ τη θολούρα του πρωινού και τον καπνό του ζεστού καφέ και του πρώτου τσιγάρου.
Το μόνο διαυγές το ποθούμενο κι απόν. Αγκαλιασμένο με θαλπωρή απ’ το ζεστό χνότο…
Το αμοίραστο!
Η βροχή ξεθάβει ακόμη και τα καταχωνιασμένα.
Πλημμυρίζει τα «εντός».
Παρασυρμένα στην επιφάνεια τα εκ βαθέων αισθανόμενα.
Κι άλλα αστραπόβροντα!
Αποπνικτική αγκαλιά… Η άδεια!
Πνιγερή καταχνιά… Του νου τ’ αξόδευτο!
Λέξεις και σκέψεις σε μια βρεγμένη «Καλημέρα!»
Ανείπωτη, μα παρούσα… γραμμένη στο νοτισμένο τζάμι με την ψυχή στ’ ακροδάχτυλα, να κυλάει σαν δάκρυ αξόδευτο.
Μουντζούρωσέ την, ξυπνώντας!
Μουντζουρωμένος ουρανός, μουντζουρωμένες λέξεις.
Ξεκάθαρες!
Τελικά πιο κατακλυσμιαία η βροχερή απουσία του ανείπωτου ή του χιλιοειπωμένου.
Πάμε, επιτέλους, μια βόλτα!
Αυτή τη βόλτα την «μαζί» στην σιωπή.
Εκεί που έχουν σιωπήσει πια όλα τα ήδη ειπωμένα.
Εκεί που έχουν ουρλιάξει, όλα τ’ ανείπωτα!
Φιλόλογος, απόφοιτος του Τμήματος Κλασσικών Σπουδών της Φιλολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.
Γεννήθηκε το Σεπτέμβρη του 1977 σε ένα χωριό της Βοιωτίας, όπου επέστρεψε και ζει αμέσως μετά το πέρας των σπουδών της – μαζί με το σύζυγο και την 6,5 χρονών κόρη της πλέον.
Επί δεκαπέντε περίπου χρόνια ασχολήθηκε με την ενισχυτική - φροντιστηριακή διδασκαλία κατ’ οίκον, αποκλειστικά και κατ’ επιλογή. Αφού η ιδιαίτερη αδυναμία της στα παιδιά, και τις ιδιαιτερότητες του καθενός, ως άτομα, ήταν καθοριστική στην απόφασή της να διδάσκει «βοηθητικά», το κάθε παιδί μόνο του.
Γι αυτό τον λόγο άλλωστε δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να διοριστεί ή να διδάξει σε οργανωμένο φροντιστήριο.
Τα τελευταία 7 χρόνια όμως – από τη γέννηση του παιδιού της – ασχολείται αποκλειστικά με την ανατροφή της μοναχοκόρης της – έχοντας εγκαταλείψει την εργασία της.
Ωστόσο πολλές ώρες της νύχτας αφιερώνει στη συγγραφή. Ερασιτεχνική κυρίως, έως και τον Ιούνιο του 2018 – και μετά από παροτρύνσεις ετών, των δικών της προσώπων - οπότε και εκδίδεται από τις «ΕΚΔΟΣΕΙΣ ANIMA», το πρώτο της βιβλίο.
Μια αλληγορική νουβέλα για «παιδιά από 9 έως 109 ετών» όπως λέει η ίδια, και με βασικό θεματικό άξονα τα συναισθήματα, τη διαχείρισή τους και την ενσυναίσθηση.
«Το πιο ανώδυνο των γραπτών μου» λέει επίσης η ίδια σε συνέντευξή της στην τοπική διαδικτυακή εφημερίδα Orchomenos Press (https://orchomenos-press.blogspot.com/2018/10/orchomenos-press_8.html), μιας και η αδυναμία της είναι η ποίηση, τα πεζοποιήματα, οι αφορισμοί, όπως η ίδια με επιφύλαξη χαρακτηρίζει τα κείμενα της, μη μπορώντας να τα εντάξει σε ένα ξεκάθαρο λογοτεχνικό πλαίσιο – καλούπι.
Σ’ αυτό το πλαίσιο κινείται και το νέο βιβλίο, που ετοιμάζει, αν και ίσως περιλαμβάνει και μια έκπληξη.
Παράλληλα έχουν εγκριθεί και πρόκειται να δημοσιευθούν δύο ποιήματα –χαρακτηριστικά του ύφους της – ένα στο πρώτο τεύχος του έντυπου λογοτεχνικού περιοδικού που θα δημοσιεύεται από τον εκδοτικό της, έως και το τέλος του έτους. Κι ένα δεύτερο από τη λογοτεχνική ιστοσελίδα Litterra στο facebook.
Μικρά δείγματα της δουλειάς της κατακλύζουν καθημερινά και το προσωπικό προφίλ (Κική Γκόβαρη) της στη πλατφόρμα του facebook.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΕΡΓΟ
ΚΙΚΗΣ ΓΚΟΒΑΡΗ
Βροχή μου
Αστραπόβροντα συνοδεύουν το κρεσέντο της βροχής.
Ή της σιωπής;
Λέξεις και στίχοι κάποτε. Αναπηδούν τρομαγμένοι.
Ίσως και λίγο ξεθωριασμένοι απ’ τη θολούρα του πρωινού και τον καπνό του ζεστού καφέ και του πρώτου τσιγάρου.
Το μόνο διαυγές το ποθούμενο κι απόν. Αγκαλιασμένο με θαλπωρή απ’ το ζεστό χνότο…
Το αμοίραστο!
Η βροχή ξεθάβει ακόμη και τα καταχωνιασμένα.
Πλημμυρίζει τα «εντός».
Παρασυρμένα στην επιφάνεια τα εκ βαθέων αισθανόμενα.
Κι άλλα αστραπόβροντα!
Αποπνικτική αγκαλιά… Η άδεια!
Πνιγερή καταχνιά… Του νου τ’ αξόδευτο!
Λέξεις και σκέψεις σε μια βρεγμένη «Καλημέρα!»
Ανείπωτη, μα παρούσα… γραμμένη στο νοτισμένο τζάμι με την ψυχή στ’ ακροδάχτυλα, να κυλάει σαν δάκρυ αξόδευτο.
Μουντζούρωσέ την, ξυπνώντας!
Μουντζουρωμένος ουρανός, μουντζουρωμένες λέξεις.
Ξεκάθαρες!
Τελικά πιο κατακλυσμιαία η βροχερή απουσία του ανείπωτου ή του χιλιοειπωμένου.
Πάμε, επιτέλους, μια βόλτα!
Αυτή τη βόλτα την «μαζί» στην σιωπή.
Εκεί που έχουν σιωπήσει πια όλα τα ήδη ειπωμένα.
Εκεί που έχουν ουρλιάξει, όλα τ’ ανείπωτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου