ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑΣ

ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑΣ

Ο Ανδρέας Αντωνίου γεννήθηκε στις 12/01/1988 στη Θεσσαλονίκη και διαμένει στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτωρ στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα είναι η Μεταφυσική, η Αισθητική και η Φιλοσοφία της Τέχνης. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές και ένα μυθιστόρημα: «Το Φως και το Σκοτάδι» (Ποίηση, Nova-Atlantis, 2010, e-book), «Ο Ποιητής και το Φεγγάρι» (Ποίηση, I-Write, 2012), «Τα Μάτια της Aelun (Ποίηση, Οδός Πανός, 2016) και «Το Παρελθόν Ενός Συγγραφέα» (Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πηγή, 2015), όπως επίσης συμμετείχε στην συλλογική έκδοση «Δια-κριτικές Ματιές στην Λογοτεχνική Έκφραση» (τοβιβλίο, 2015). Είναι βραβευμένος με το Κρατικό Βραβείο Νέου Λογοτέχνη Κύπρου για το 2016 και είναι τακτικός αρθρογράφος στο διαδικτυακό περιοδικό willowisps.gr και στο dazzein.gr. Έχει δημοσιεύσει ποιήματα και φιλοσοφικά άρθρα σε έγκριτα περιοδικά και έχει συμμετάσχει σε πολλά φιλοσοφικά συνέδρια. 

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΕΡΓΑ 

ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Κεφάλαιο ΧIX: Η Επιστροφή του Earendil

Όταν σταθείς στον τάφο μου, παράξενε διαβάτη
Μην κλάψεις για την τύχη μου, μην κλαις και μη θρηνείς
Δεν πέθανα. Δεν βρίσκομαι σε νεκρικό κρεβάτι
Στον τάφο είναι μια σκιά. Δεν πέθανε κανείς

Μια φάρσα είναι η ζωή και δεν σημαίνει κάτι
Κι η Τέχνη μια ψευδαίσθηση, σαν ψέμα αληθινή
Σαν φυλαχτό την κράτησα στο στήθος την απάτη
Τα ψέματα τα ψεύτικα και τα ειλικρινή

Είναι η ζωή ένας τροχός κι η Τέχνη ένα παιχνίδι
Για να ξορκίσει μακριά κάθετι σοβαρό
Ένα αστείο, άσκοπο κι ατέλειωτο ταξίδι
Που θα ‘κανε λιγότερο τον κόσμο θλιβερό

Τα ποιήματα που γράψαμε τα γράψαμε στ’ αστεία
Πάνω σε μια παράκρουση που έφερε η στιγμή
Πιάστηκαν οι ακτίνες σου Aelún απ’ τα ιστία
Έσκισαν τον ορίζοντα και άφησαν ρωγμή

Πάντα σε σένα θα γυρνώ, στην έμπνευση την ίδια
Αφού σε σένα έδωσα σώμα, ψυχή, καρδιά
Μέσα στα μάτια σου έκανα τα πιο βαθιά ταξίδια
Στ’ αστέρια σου, στον ουρανό, στο φως, στην αμμουδιά

Έλειψε απ’ τον κόσμο μας το ψέμα και το ωραίο
Την Τέχνη καταστρέψαμε σφυριά με τη σφυριά
Μα θα ξανάρθει μια φορά το βλέμμα το μοιραίο
Να ξαναδώσει απ’ την αρχή φως και παρηγοριά

Και κάποια μέρα, ορκίζομαι, σε σένα θα γυρίσω
Και σαν πουλί την άνοιξη πάλι θα ξαναρθώ
Κι όταν το ασημί σου φως, μπροστά μου θ’ αντικρίσω
Σαν να μην πέθανα ποτέ, πάλι θ’ αναστηθώ

Θα ‘ρθω και θα ‘μαστε μαζί ατόφιο μου Φεγγάρι
Ψέμα μου, Φαντασία μου κι αλήθεια μου κρυφή
Θα ‘ρθω και κάποιος ναυτικός θα ‘ρθει και θα μας πάρει
Σ’ ένα ταξίδι μακρινό χωρίς επιστροφή

Χίλιάδες χρόνια πέρασαν και θα ‘ρθουν άλλα τόσα
Και τ’ όνομά σου οι άνθρωποι αιώνια θα καλούν
Σε κάθε χώρα κι εποχή, πολιτισμό και γλώσσα

Τ’ αστέρια, τα διαμάντια και τα μάτια της Aelún.