ΑΛΣΙΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
Γεννημένος στην Αθήνα το 1986. Σπούδασε θέατρο, συμμετείχε σε διάφορες παραστάσεις και τηλεοπτικές παραγωγές, ενώ τα τελευταία χρόνια, αρθρογραφεί και σε ηλεκτρονικά περιοδικά. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή: «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΝΕΙΡΟ, και άλλα, μικρά και μόνα» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2016) και το μυθιστόρημα «ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΈΦΤΗ ΤΟΥ ΤΡΕΛΛΟΥ» (εκδόσεις Αγγελάκη, Αθήνα 2017) . Ζει και εργάζεται στο εξωτερικό.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΕΡΓΑ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΛΣΙΝΟΥ
Ψίθυρος μέσα από τον καθρέφτη
Μας απόμεινε μόνο να στεκόμαστε στ’ ακρογιάλι.
Ακίνητοι, ατάραχοι, αναίσθητοι.
Μονάχα μ’ ένα βλέμμα μας σ’ αυτό το
πένθιμο δείλι.
Αδιάφορο πόσες μέρες περάσαν, πόσες
μέρες θα ‘ρθούν.
Αδιάφορο πόσα πλοία ήρθαν και πόσα θα φύγουν.
Κάποια μέρα, ίσως κατά ‘δω να πλεύσει η
σωτηρία μας.
Μέχρι τότε οι φωτιές μας θα πυρώνουν το
ηλιοβασίλεμα.
Οι θεοί μας μας ξεχάσαν,
οι άνθρωποί μας προσπαθούν να μας θυμούνται.
Στείρα τα χρόνια που περάσαμε εδώ.
Δεν τα μετράμε πια.
Είναι οι στιγμές που μας καίνε.
Είναι οι στιγμές που πεθαίνουν.
Οι στιγμές, οι στιγμές, να φυγαδεύσουμε τις στιγμές!
Τη θάλασσα, το σύννεφο, τον ήλιο να μην
βασιλέψει, τις ζωές μας!
Γιατί πολεμάμε πια κανείς μας δεν γνωρίζει.
Τυχεροί όσοι χαθήκαν, βρήκανε κάποιον
σκοπό.
Λυτρωμένοι από το άγχος του αύριο και του πότε,
απαλλαγμένοι από τη ελπίδα και τη ματαίωση αυτής.
Κι είναι αυτά τα κύματα,
αυτές οι ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα, όλα,
εγκλωβισμένα στο αιώνιο της επανάληψης.
Κι εμείς , οι κόκκοι της άμμου στον άνεμο
της ιστορίας
γεννημένοι για τα μεγάλα μα πεθαμένοι
για τα μικρά,
ακίνητοι, ατάραχοι, αναίσχυντοι,
μονάχα μ ‘ένα βλέμμα μας σ’ αυτό το πένθιμο δείλι.
Μας απόμεινε μόνο να στεκόμαστε στ’ ακρογιάλι.
Ακίνητοι, ατάραχοι, αναίσθητοι.
Μονάχα μ’ ένα βλέμμα μας σ’ αυτό το
πένθιμο δείλι.
Αδιάφορο πόσες μέρες περάσαν, πόσες
μέρες θα ‘ρθούν.
Αδιάφορο πόσα πλοία ήρθαν και πόσα θα φύγουν.
Κάποια μέρα, ίσως κατά ‘δω να πλεύσει η
σωτηρία μας.
Μέχρι τότε οι φωτιές μας θα πυρώνουν το
ηλιοβασίλεμα.
Οι θεοί μας μας ξεχάσαν,
οι άνθρωποί μας προσπαθούν να μας θυμούνται.
Στείρα τα χρόνια που περάσαμε εδώ.
Δεν τα μετράμε πια.
Είναι οι στιγμές που μας καίνε.
Είναι οι στιγμές που πεθαίνουν.
Οι στιγμές, οι στιγμές, να φυγαδεύσουμε τις στιγμές!
Τη θάλασσα, το σύννεφο, τον ήλιο να μην
βασιλέψει, τις ζωές μας!
Γιατί πολεμάμε πια κανείς μας δεν γνωρίζει.
Τυχεροί όσοι χαθήκαν, βρήκανε κάποιον
σκοπό.
Λυτρωμένοι από το άγχος του αύριο και του πότε,
απαλλαγμένοι από τη ελπίδα και τη ματαίωση αυτής.
Κι είναι αυτά τα κύματα,
αυτές οι ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα, όλα,
εγκλωβισμένα στο αιώνιο της επανάληψης.
Κι εμείς , οι κόκκοι της άμμου στον άνεμο
της ιστορίας
γεννημένοι για τα μεγάλα μα πεθαμένοι
για τα μικρά,
ακίνητοι, ατάραχοι, αναίσχυντοι,
μονάχα μ ‘ένα βλέμμα μας σ’ αυτό το πένθιμο δείλι.
Μας απόμεινε μόνο να στεκόμαστε στ’ ακρογιάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου